Даведка: Пенаты, паводле старажытнарымскай міфалогіі, - хатнія сямейныя бажкі, якія ахоўвалі жытло, гаспадарку, сямейныя запасы і скарбы пад зычлівым акрыццём “бога запасаў” Пэна. Лічылася, што ў кожным жытле могуць быць свае адметныя Пенаты (не менш, чым двое). Акрамя таго, кожны край, зямля павінны мець сваіх Пенатаў-апекуноў.
Такім чынам, ідучы дадому, можна вярнуцца толькі да сваіх Пенатаў, а не ў свае
Пенаты. Праўда, быў некалі адзін чалавек, які мог гэта зрабіць, бо Пенатамі называлася яго лецішча, якое месцілася ў фінскім селішчы Куокаля бліз Санкт-Пецярбургу. Гэта быў мастак Ілля Рэпін. У “Пенатах” яго наведвалі шматлікія знакамітасці. Там цяпер музей. [11]
Перыфрастычныя ўласныя назвы звычайна выкарыстоўваюцца ў кантэкстах, дзе ўжываецца і прозвішча, афіцыйная назва або дзе на іх паказвае змест.
Некаторыя прадметы, з’явы і дзеянні лічацца непрыстойнымі, і паводле агульнай згоды іх звычайна называюць не адкрыта, а іншасказальна, часта з дапамогай перыфраз. Перыфраза такім чынам сутыкаецца з другой моўнай з’явай – эўфемізмам. Даследчыкі не раз пакрэслівалі, што перыфраза і эўфемізм – вельмі блізкія стылістычныя сродкі мовы. Сталі фраземамі былыя перыфразы аддаць богу душу, пайсці на той свет, пусціць чырвонага пеўня. Эўфеместычныя выразы мяккае месца, далікатнае становішча, ніжняя адзежына – традыцыйныя перыфразы.
Пры эўфемістычнай замене слоў камунікатыўны план апісання – прынцыпова важны ў грамадскім працэсе зносін – нічога не страчвае, бо “моўная забарона закранае не думку, паняцце, змест слова, таму што іх нельга выключыць з жыццёвага абходку, а тым самым і з моўнай камунікацыя, а толькі некаторыя іх формы, знешнія моўныя маніфестацыя”. І аўтары-публіцысты, прытрымліваючыся моўнага этыкету, у апісаннях выкарыстоўваюць эўфемістыныя перыфразы. [9]
Складанасць праблемы стылістыкі жанраў абумоўліваецца і складанасцю, мнагапланавасцю і ў нейкай меры ўмоўнасцю самога паняцця “жанр”. Сапраўды, жанр – гэта ў значнай меры ўмоўная, абстрактная катэгорыя. Ён адлюсторўвае не столькі саму рэчаіснасць, колькі характар адносін да яе. Жанр- гэта заўсёды ўстаноўка на пэўны тып, сродак адлюстравання рэчаіснасці, на характар і масштаб абагульненняў. Важна адзначыць, што адносіны да рэчаіснасці, якія складаюць спецыфіку любога жанру, выяўляюцца перш за ўсё ў форме вобраза аўтара. Калі ў змястоўным плане вобраз аўтара адлюстроўвае характар адносін да рэчаіснасці, то ў лінгвістычным – выражае моўную форму жанру. Таму некаторыя даследчыкі прапануюць у аснову стылістычнай класіфікацыі жанраў пакласці ступень праявы, удзелу аўтарскага “я” ў маўленні.
Вобраз аўтара, аўтарскія адносіны да прадмета размовы, ступень выражанасці аўтарскага “я” вызначаюць не толькі форму маўлення, але і агульную стылістычную танальнасць матэрыялу, своеасаблівасць адбору лексічных і граматычных сродкаў мовы, наогул усю моўную (маўленчую) кампазіцыю твора. Так, мера ўдзелу аўтарскага “я” ў моўнай структуры рэпартажу, з’яўляючыся асноўнай стылеўтвараючай прыкметай жанру, у той жа час дазваляе вылучаць шэраг яго разнавіднасцей – ад кароткага інфармацыйнага рэпартажу, дзе факты ў асноўным толькі паведамляюцца, да рэпартажу аналітычнага, напоўненага аўтарскім роздумам, аўтарскай экспрэсіяй, публіцыстычнымі каментарыямі, вобразнымі сродкамі. Кожная з гэтых разнавіднасцей рэпартажу, падпарадкуючыся пэўнай форме вобраза аўтара, абумоўлівае характар выбару лексіка-граматычных сродкаў: нейтральная, агульнаўжывальная лексіка, фразеалогія, граматычныя сродкі – у рэпартажах інфармацыйнага тыпу; актыўнае выкарыстанне эмацыянальна-экспрэсіўнай лексікі і фразеалогіі, гутаркковых сродкаў сінтаксісу – у рэпартажах аналітычнага, публіцыстычнага характару. [15]
Рэпартаж – гэта абавязковая карціна падзей, прапушчаная скрозь журналісцкае асабістае ўспрыманне. У гэтам жанры ярка праяўляюцца аўтарскія адносіны, аўтарскія ацэнкі, каметарыі, разважанні – ўсё, што стварае ў выніку эфект прысутнасці , вельмі характэрны для сапраўнага рэпартажу.
Выкарыстанне простай мовы ў рэпартажы мае свае асаблівасці. Калі ў мастацкай літаратуры – гэта толькі адзін са сродкаў аўтарскай характарыстыкі персанажа, то ў рэпартажы простая мова - гэта часцей за ўсё перадача інфармацыі. Гэта жывыя галасы жывых людзей, а не літаратурных персанажаў, вуснамі якіх гаворыць аўтар. Жывая мова ўдзельнікаў падзей у рэпартажы ўзмацняе эфект дакументальнасці, праўдзівасці. Гэта не азначае, вядома, што ў рэпартажы, як і ў нарысе, простая мова не выкарыстоўваецца як характаралагічны сродак, як сродак індывідуальнай характарыстыкі дзейных асоб. Хаця стварэнне вобразаў, моўных партрэтаў – не галоўнае ў рэпартажы, аднак трапна знойдзены штрых у мове персанажа, вострая моўная характарыстыка ўзбагачаюць стыль рэпартажу. Тут трэба адрозніваць і тыпы рэпартажаў: у дзелавых, інфармацыйнага тыпу рэпартжах індывідуалізацыя мовы непажадана, а ў рэпартажах замалёвачнага, нарысавага характару яна натуральная і апраўданая.
Часта ў рэпартажы назіраюцца так званыя стылістычныя змяшэнні – ужыванне ў адным кантэксце слоў і выразаў рознай стылістычнай афарбоўкі. Займеннікі і дзеясловы служаць адным з галоўных сродкаў выражэння аўтарскай мадальнасці, аўтарскага “я”. Акрамя аўтарскай мадальнасці дзеяслоў перадае яшчэ і дынаміку развіцця апісваемай сітуацыі. Вось чаму дзеяслоў можна лічыць адным з арганізуючых звенняў моўнай тканіны рэпартажу.
Важную ролю ў стварэнні моўнай таканіны рэпартажу выконваюць так званыя кампазіцыйна-сэнсавыя (або функцыянальна-сэнсавыя) тыпы маўлення – апісанне, апавяданне і разважанне.
Апісанне звычайна перадае сувязі паміж прадметамі і з’явамі рэчаіснасці. Яно характарызуецца статычнасцю, адзінствам пункту гледжання на апісваемы аб’ект. Аснову вобразнага апісання складае прадметная лексіка. Апісанне таксама часта выкарыстоўваецца як зачын рэпартажу. Апісанні мастацкай літаратуры адрозніваюцца ад апісанняў публіцыстычных тым, што апошнія маюць падкрэслены сацыяльна-ацэначны характар. У рэпартажы апісанне выконвае функцыю дакументальна дакладнай перадачы абстаноўкі такой, як убачыў яе аўтар: Шчаслівы той, хто разумее прыгажосць, але яшчэ больш шчаслівы той, хто гэтую прыгажосць стварае. Калі так, то шчаслівы быў лёс мастака Вячаслава Ражкова.
У залах бібліятэкі імя Пушкіна працягваецца выстава работ Вячаслава і Антаніны Ражковых. Яна прысвечана памяці мастака.
Тэматыка ягоных твораў багатая і разнастайная. Гэта казачныя і былінныя сюжэты, тэмы айчыннай гісторыі. Але больш за ўсё мастак упадабаў малюнкі прыроды. Яна ў яго крохкая і велічная адначасова. І міжволі думаеш, што не чалавек узвышаецца над прыродай, а прырода над чалавекам. Кажуць, каб лепш разумець творы майстра, трэба адчуваць яго думкі і настрой. (Радыё “Культура”)
Апавяданне ў адрозненне аж апісання – дынамічнае, выражае сувязі паміж падзеямі, служыць для выражэння часавай, храналагічнай паслядоўнасці дзеянняў або з’яў. У апавядальных сказах, як правіла, уся актыўная інфармацыя сканцэнтравана ў складзе выказніка. Дзеясловы і акалічнасныя словы – галоўныя кампаненты апавядання: Праграма выстаўкі не абмежавалася паказам экспанатаў. У дзень адкрыцця выступіў ансамбль «Тутэйшая шляхта». У наступныя два дні работы выстаўкі наведвальнікі маглі не толькі захапляцца прыгажосцю, але і ўбачыць яе ў навуковым святле. З лекцыямі выступілі прафесары Брэсцкага педагагічнага і Беларускага дзяржаўнага універсітэтаў. А ў суботу дзяўчыны з мадэльнага агенцтва Сашы Варламава паказалі калекцыю ювелірных упрыгажэнняў. (Бел.радыё, праграма “Радыёфакт”)
Аповяд пра падзеі вядзецца галоўным чынам з дапамогай такога функцыянальна-сэнсавага тыпу маўлення.
Разважанне – важнейшы кампанент аўтарскага маўлення, якое звязвае, цэментуе рэпартаж у адно закончанае цэлае. Гэты тып маўлення прызначаны для тлумачэння пэўнага паняцця або з’явы, для доказу ці абвяржэння пэўнай думкі. Існуюць два асноўныя метады разгортвання матэрыялу ў разважаннях: сінтэтычны і аналітычны. Можна ісці ад агульных палажэняў да прыватных, г.зн. спачатку прывесці агульнае палажэнне, якое трэба даказаць, а потым падаць факты, доказы і ілюстрацыі (аналітыка); можна, наадварот, ад прыватных назіраняў і з’яў ісці да агульных, г.зн. спачатку паведаміць факты і назіранні, а потым зрабіць агульны вывад, змяшчаючы ў сабе галоўную думку, якую хацеў даказаць аўтар (сінтэз). Але часцей за ўсё сустракаюцца разважанні змешанага тыпу, дзе аналіз перакрыжоўваецца з сінтэзам. [10]
Вялікае значэнне мае для рэпартажнага стылю і склад маўлення, які можа разглядацца з некалькіх пазіцый. Адна з найважнейшых – прыналежнасць маўлення (аўтару, герою). Катэгорыі маўлення, якія вылучаюцца па гэтай прыкмеце, вядомыя: аўтарскае маўленне і чужое (простая, ускосная, няўласна-простая мова).
Асноўныя рысы аўтарскага маўлення рэпартажу – жвавасць, рухомасць, гнуткасць, разнастайнасць. Яно неаднароднае па мадальнай афарбоўцы, па стылістычным складзе, па спосабе выкладання матэрыялу і па спосабах перадачы чужой мовы.
Маналог – галоўная форма большасці радыёжанраў. У маналагічнай форме будуецца значная частка рэпартажаў, а таксама каментарыяў, выступленняў ля мікрафона. Нават ў рэпартажах, якія вядуцца дзвюма асобамі, дыялог, як правіла, носіць даволі своеасаблівы характар: невялікія дыялагічныя “мосцікі” – толькі звязваючыя элементы паміж маналогамі кожнага з рэпарцёраў. Аднак на радыё, дзе аб’ект і суб’ект маўлення аддзелены, дзе размова заўсёды накіроўваецца да субяседніка, дзе аўтар ставіць сваёй задачай уздзейнічаць на аўдыторыю, маналог, строга арганізаваны і паслядоўны ў развіцці думкі, быццам насычаецца элементамі дыялога. Вуснае маўленне, яго накіраванасць да рэальнага слухача, імкненне пераканаць гэтага слухача вызываюць неабходнасць выкарыстання некаторых рыс дыялога. [3]