Смекни!
smekni.com

Cтиль вещания (стр. 7 из 9)

Некаторыя даследчыкі радыйнай мовы прапаноўвалі разглядаць яе як аўтаномную стылёвую адзінку ў агульнай сістэме сучаснай літаратурнай мовы. Так, Э.Г.Рызель сцвярджае: “Праблему класіфікацыі стыляў мовы нельга лічыць поўнасцю вырашанай. Як мне здаецца, галоўным крытэрыем класіфікацыі стыляў мовы трэба лічыць іх мэтавае прызначэнне, ці функцыю, якую яны выконваюць. Такім чынам, трэба адрозніваць ў аноўным стылі; мастацкай літаратуры, публіцыстыкі, прэсы, навуковай літаратуры, стыль радыёвяшчання, вусных афіцыйных зносін, бытавых зносін і г.д”.

Мне цяжка згадзіцца з такім меркаваннем, таму што творы радыёжурналістыкі, у прыватнасці рэпартажы, не укладваюцца ў такія строгія рамкі, ў якіх знаходзяцца творы, напрыклад, афіцыйна-дзелавога ці навуковага стыляў. Зразумела, тут ўсё залежыць ад тэматыкі твора. Калі рэпартаж вядзецца з парламента ці з’езда дэпутатаў, то і мова рэпарцёра будзе максімальна набліжана да афіцыйнага стылю. Афіцыйна-справавы стыль вылучаецца сярод іншых сваёй стабільнасцю, замкнёнасцю і стандартызаванасцю. Гэты стыль вымагае дакладнасці фармулёвак. Афіцыйна-справавы стыль належыць да кніжных стыляў і функцыяніруе пераважна ў форме пісьмовага маўлення, аднак ў радыёжурналістыцы сустракаецца і яго вусная форма – выступленні дзяржаўных і грамадскіх дзеячоў на сходах, пасяджэннях, прыёмах. Вусная форма характарызуецца дакладным стылем вымаўлення, асаблівай выразнасцю інтанацыі, лагічнымі націскамі. Дапушчаецца нават некаторая эмацыянальная ўзнятасць маўлення, ўжыванне іншастылёвых сродкаў, аднак пры гэтым нельга парушаць літаратурнай нормы, дапушчаць няправільныя націскі, нелітаратурнае вымаўленне.

Да ўсіх форм афіцыйнай мовы абавязкова строгая адпаведнасць літаратурнай норме на ўсіх яе моўных узроўнях: недапушчальнае выкарыстанне лексіка-фразеалагічных сродкаў гутарковага, простамоўнага характару, дыялектных, прафесійна-жаргонных слоў; нелітаратурных варыянтаў словазмянення і словаўтварэня; гутарковых сінтаксічных канструкцый. Афіцыйна-справавы стыль не прымае экспрэсіўных элементаў: ацэначнай лексікі, высокіх або зніжаных слоў (жартаўлівых, іранічных), вобразных выразаў. Важнае патабаванне да такой мовы – аб’етыўнасць і нейтральнасць выкладу фактаў.

Лагічная інтэлектуальная аснова гэтага стылю патрабуе выкарыстання абстрактнай, тэрміналагічнай, спецыяльнай лексікі. Словы тут павінны ўжывацца толькі ў іх прамым значэнні. Назвы людзей даюцца часцей па іх спецыяльнасці або пасадзе: майстар фармавальнага цэху, кліент, пацыент, аўтар, наведвальнік, грамадзянін і інш. Распаўсюджаны дзеяслоўныя назоўнікі з суфіксамі –нне, -ццё, з прэфіксам не- (ня-): выкананне, недагляд, павелічэнне.

Адрозненні паміж функцыянальнымі стылямі назіраюцца на ўсіх узроўнях: лексічным, фразеалагічным, граматычным. Пры гэтым трэба дадаць, што ў агучаным слове паміж функцыянальнымі стылямі ўзнікаюць яшчэ і асаблівыя адрозненні, акрамя тых, што існуюць на пісьме. “Хутчэй заўсё, пэўныя акустычныя прыметы інтанацыі служаць прыкметамі адрознення стылістычных асаблівасцей мовы”, лічыць І.Андронікаў.

Без сумненняў, мова радыёрэпартажу неаднародная. У яе рэчышчы тякуць, узмемадзейнчаюць, але не зліваюцца разнастайныя стылёвыя патокі. З гэтага вынікае, што прызнаць існаванне “стылю радыёвяшчання” і ўключаць яго ў сітэму моўных стыляў – азначае змашваць дзве з’явы – функцыянаванне мовы і і стыль мовы як унармаваную сістэму сродкаў выражэння.

Размоўны стыль маўлення – гэта стыль непасрэдных неафіційных зносін, які найбольш ярка ўвасабляецца ў вуснай форме дыялагічнага маўлення бытавога тыпу. Такое маўленне разгортваецца імгненна і адбываецца ва ўмовах, калі прамоўца не мае часу на папярэдняе абдумванне, да таго ж, тут і не патрэбны педантычны адбор сродкаў выражэня. Грунтоўнасць і дакладнасць выказвання ў размоўным стылі не толькі не абавязковыя, але часам нават лішнія, бо субяседнікі разумеюць адзін аднаго з паўслова. Вуснасць выказвання дапамагае ім выкарыстоўваць такі моцны сродак перадачы сэнсавых і эмацыянальных адценняў выказвання, як інтанацыя, а непасрэднасць зносін – міміку і жэст.

Размоўны стыль маўлення дазваляе выкарыстоўваць побач з нейтральнымі сродкамі размоўнай лексікі, фразеалогіі, граматычных форм, сінтаксічных канструкцый. Яму ўласцівыя і некаторыя асаблівасці вымаўленчага характару.

Галоўнае ж, што істотна для размоўнага стылю ў цэлым, - непасрэднасць, адсутнасць прадуманага адбору сродкаў выражэння, адсутнасць скурпулёзнасці ў адшліфоўцы мовы. Аднак размоўны стыль у чыстым выглядзе можа існаваць ў рэпартажы вельмі абмежавана.

На радыё субяседнікі аддалены адзін ад аднаго, тут няма непасрэднага кантакта, ту мы маем справу не з прыяцельскай размовай аб жыцёвых дробязях. Слова, якое гучыць ў эфіры і выконвае такую важную функцыю паведамлення, хаця і ўспрымаецца асобнымі людзьмі ці невялікімі групамі і звяртаецца да кожнага слухача, у цэлым належыць шматмільёнай аўдыторыі. Таму слова павінна быць разумела для ўсіх.

Рэпарцер заўсёды імкнецца зацікавіць свайго слухача, пераканаць яго, інакш уся яго журналісцкая праца акажацца марнай. Таму журналіст выкарыстоўвае моўныя сродкі, якія вызываюць ілюзію, быццам размова вядзецца з кожным слухачом асобна і менавіта з ім. Такі эфект ствараецца з дапамогай шэрагу сродкаў дыялагізацыі маўлення. Сярод іх можна назваць звароты да слухачоў, шырокае выкарыстанне няпоўных сказаў, адмоўных і сцвяржджальных слоў-сказаў, інверсій, сінанімічных груп і г.д.

Не трэба лічыць, што пісьмовая мова – гэта тая ж самая вусная мова, перанесеная на паперу і таму больш разгорнутая і ўнармаваная. На пісьме мы выкарыстоўваем спецыфічныя сродкі выражэння, якія не ўласцівыя вуснай мове. Гэта літары алфавіту, пунктуацыйныя знакі, абзац, шрыфт, падкрэсліванне, двукоссе. Галоўная збороя вуснага маўлення – гук. У ім шырока прымяняюцца розныя рытмічныя пабудовы, змяненне вышыні тона, узмацненне і аслабленне сілы гука, паскарэнне і запавольванне тэмпу, паўзы, лагічныя націскі.

Неабходна адзначыць, што цыркуліраванне сродкаў адных стыляў у межах другіх – працэс агульны для сучаснай мовы, цяпер зарактэрна ўзаемадзеянне стыляў, уплыў аднаго на іншы. Гэтая тэндэнцыя становіцца зусім адчувальнай пры вывучэнні мовы рэпартажу.

У вуснай размове межы стыляў быццам змываюцца, у ёй становіцца магчымым суіснаванне сродкаў, здавалася б, несумяшчальных па прынятых стылістычных нормах. Аднак гэта ўзаемапранікненне стыляў стрымліваецца ў сферы масавых зносін тым, што тут, нягледзячы на вуснасць формы, існуе свядомая ўстаноўка на сродкі выражэння і больш ці менш дакладны адбор моўных сродкаў, раней характэрных толькі для пісьмовага маўлення. Пры гэтым нельга забываць, што нас перш за ўсё цікавіць маналог у рамках рэпартажу, а маналагічная мова будуецца па асобых законах, якя не супадаюць з законамі мовя дыялагічнай.

У лексіка-сінтаксічнай сферы рэпартажу ў пэўнай ступені адбываюцца тыя ж самыя працэсы, што і ў мове газеты, - працэсы “штампастварэння”. Аднак экспрэсія ў мове радыё ствараецца ў меншай ступені родкамі лексіка-сінтаксічнымі і ў большай – інтанацыйнымі. Вось што кажа пра інтанацыйнае уздзеянне вядомы лінгвіст А.М.Пяшкоўскі: “Варта толькі прыгадаць колькасць клічнікавых выразаў у нашым штодзённым жыцці, каб прызнаць, што пачуцці нашы мы выражаем не столькі словамі, колькі інтанацыяй”.

Журналісты зацікаўлены ў тым, каб знайсці са слухачом агульную мову“. Гэта праяўляецца не ў прымітыўнай устаноўцы прыстасоўвацца “пад селяніна”, “пад працоўнага”, ці поўнасцю пераходзіць на моўную плынь слухача, а ў патрэбнасці замяняць моўныя сродкі спецыяльнага прызначэння (прафесіяналізмы, тэрміны) – нейтральнымі.

Камернасць абстаноўкі, у якой звычайна ўспрымаецца мова па радыё, вызывае неабходнасць пошуку асобых форм выражэння, асобых сродкаў інтымізацыі, якія прадугледжваюць арыентацыю не на масавую аудыторыю, а на асобнага слухача.

Рэпартаж звычайна разлічаны на пэўны адрэзак часу. Спрактыкаваны рэпарцёр павінен “укласціся” ў 5-8 хвілін. Гэтае патрабаванне звязана, па-першае, са звычайным недахопам эфірнага часу і па-другое, з такім псіхалагічным бар’ерам у слухача, як парог увагі. Справа ў тым, што увага слухача не заўсёды застаецца на адным і тым жа ўзроўні. Найбольш істотная інфармацыя павінна прагучаць у першыя 40 секунд сюжэта. Для большага аб’ёма інфармацыі патрабуецца больш часу, гэта так. Але рэпарцёр павінен абмяжоўваць аб’ём сваёй інфармацыі (у процілеглым выпадку слухач можа стаміцца і ўспрыманне ім тэксту значна знізіцца) і ў той жа час максімальна насычаць яе зместам. Нельга засмечваць свядомасць слухача словамі, якія не нясуць ў дадзеным кантэксце сэнсавай або эмацыянальнай нагрузкі.

Інфарматыўная дакладнасць слова.

Вуснасць мовы радыё, яе прамы зварот да масавага слухача , які ўспрымае маўленне сінхронна з вымаўленнем, патрабуе асаблівых якасцей слова. Калі лексічная ці граматычная памылка з’явіцца на газетнай старонцы, чытач пераадолее яе з адноснай легкасцю, з меншай стратай сэнсу, чым слухач. Вуснае маўленне няспынна разварочваецца ў часавай прасторы, таму яна не дае магчымасці вярнуцца да незразумелага. Кожная недакладнасць вызывае жаданне ўсёж такі зразумець незразумелае, а гэта ў сваю чаргу перашкаджае засвойваць далейшую інфармацыю. У выніку дзейснасць і ўплыў рэпартажу рэзка зніжаецца. Між тым недакладнасці, што адцягваюць ад зместу праграмы, заключаюцца ў розных сферах мовы . вызваны яны рознымі прычынамі. Сярод іх – няўважлівасць прамоўцы да асаблівасцей лексічнай сістэмы беларускай мовы, яе сінтаксічнага ладу, да своеасаблівасці вуснага маўлення.