6. Структура праваслаўнай царквы на Беларусі
Праваслаўная царква на Беларусі не мае статусу аўтакефальнай, гэта частка Рускай праваслаўнай царквы (РПЦ), таму папярэдне скажам аб кіруючых структурах апошняй. Вышэйшым калектыўным органам РПЦ з'яўляецца Памесны сабор. Ён павінен збірацца не радзей аднаго разу ў 5 год. Членамі Памеснага сабора з'яўляюцца ў сілу свайго становішча архіерэі, а таксама прадстаўнікі ад духавенства, манаства і міран, якія выбіраюцца веруючымі. Памесны сабор тлумачыць веравучэнне праваслаўнай царквы, вырашае кананічныя, багаслужэбныя, пастырскія і іншыя пытанні ўнутранай і знешняй дзейнасці, кананізіруе святых, зацвярджае пастановы Архіерэйскіх сабораў, ацэньвае дзейнасць Свяшчэннага Сінода, выбірае патрыярха, з'яўляецца апошняй інстанцыяй, якая мае паўнамоцтвы разглядаць кананічныя і дагматычныя адступленні ў дзейнасці апошняга. Разам з Памесным саборам для вырашэння найбольш важных пытанняў рэлігійнага жыцця Рускай праваслаўнай царквы раз у 2 гады склікаюцца Архіерэйскія саборы. На іх заслухоўваецца справаздача аб дзейнасці патрыярха і самі яны падпарадкоўваюцца Памеснаму сабору, на якім зацвярджаецца іх рашэнні.
Персанальнай галавой Рускай праваслаўнай царквы з'яўляецца Патрыярх Маскоўскі і ўсёй Русі. Ён мае першынство гонару перад іншымі епіскапамі кіруе царквой разам са Свяшчэнным Сінодам, дае справаздачу толькі Памеснаму і Архіерэйскаму саборам. У перыяды паміж саборамі яму належыць вышэйшая ўлада ў пытаннях веравучэння, царкоўнага кіраўніцтва і суда. Ён прызначае архіерэяў і кантралюе іх дзейнасць, узнагароджвае тытуламі і вышэйшымі царкоўнымі ўзнагародамі, ажыццяўляе сувязі з іншымі цэрквамі і арганізацыямі.
Пры патрыярху знаходзіцца дарадчы орган Свяшчэнны Сінод, які складаецца са старшыні (патрыярх), пяці пастаянных і пяці часовых членаў (архіерэі). Ён збіраецца два разы ў год для вырашэння пытанняў унутранай і знешняй дзейнасці царквы. У Свяшчэнным Сінодзе для арганізацыі розных накірункаў працы створана 8 аддзелаў: знешніх царкоўных зносін, вучэбны, кіравання справамі патрыярха, гаспадарчы, пенсійны, выдавецкі, дабрачыннасці і сацыяльнага служэння, катахізацыі.
Праваслаўная царква на Беларусі з 1989 г. мае статус экзархата (ад грэч.exarchos – галава, кіраўнік, намеснік) і валодае вызначанай самастойнасцю. Яна мае дзве афіцыйныя назвы: Беларускі экзархат Маскоўскай патрыярхіі і Беларуская праваслаўная царква. Узначальвае яе Мітрапаліт Мінскі і Слуцкі, патрыяршы экзарх усей Беларусі. Пры ім у якасці дарадчага органа знаходзіцца Сінод Беларускай праваслаўнай царквы, які складаецца са старшыні (мітрапаліт) і 10 членаў (архіерэі).
На Беларусі 10 праваслаўных епархій: Мінская, Магілёўская, Брэсцкая, Гродзенская, Гомельская, Віцебская, Полацкая, Пінская, Тураўская, Навагрудская. Вышэйшым кіруючым органам епархіі з'ўляецца епархіальны сход, які збіраецца не радзей аднаго разу ў год. Складаецца ён з роўнай колькасці прадстаўнікоў духавенства і веруючых, яго старшынёй з'яўляецца правячы архіерэй. Да ліку асноўных функцый епархіальнага сходу належаць: абранне членаў епархіальнага савета і дэпутатаў ад епархіі на Памесны сабор, стварэнне неабходных епархіальных устаноў, заслухоўванне справаздач епархіальнага кірауніцтва аб стане епархіі і прыняцце па ім рашэнняў, назіранне за царкоўным жыццём у епархіі.
Выканаўчым органам епархіальнага сходу з'яўляецца епархіальны савет. Свараецца не менш чым з 4 чалавек у сане прэсвітэра, палова з якіх назначаецца правячым архіерэем, а палова выбіраецца епархіальным сходам на адзін год. Старшынёй епархіальнага савета з'яўляецца архіерэй. Да ліку асноўных абавязкаў епархіальнага савета адносяцца: назіранне за дзейнасцю прыходаў, рэвізія епархіальных устаноў, вырашэнне пытанняў будаўніцтва і рамонту, а таксама пытанні царкоўнага суда.
Для ажыццяўлення кіраўніцтва епархіяй пры архірэі знаходзіцца епархіальнае ўпраўленне. Назначае супрацоўнікаў епархіальнага ўпраўлення і кантралюе іх дзейнасць архірэй.
Ніжэйшай і пачатковай ячэйкай праваслаўнай царквы з'яўляецца прыход – суполка духавенства і веруючых, якая аб'ядноўваецца пры храме. Прыхадская суполка ствараецца па добраахвотнай згодзе не менш чым з 10 чалавек, якія дасягнулі 18 год, і рэгіструецца ва ўстаноўленым законам парадку. Кіруючым органам прыхода з'яўляецца прыхадскі сход, які склікаецца настаяцелем храма не радзей аднаго разу ў паўгода, для разгляду і прыняцця рашэнняў па арганізацыйным, фінансава-гаспадарчым і іншым пытанням. Членам прыходскага сходу можа быць любы прыхажанін, які дасягнуў 18 год і не знаходзіцца пад царкоўным альбо грамадзянскім судом.
Выканаўчым органам прыходскага сходу, які ім выбіраецца, з'яўляецца прыходскі савет. Як правіла, ён складаецца са старшыні, намесніка старшыні, скарбніка і не менш трох членаў рэвізійнай камісіі. На 1 студзеня 1999 г. на Беларусі зарэгістравана 1081 праваслаўных прыходау.
Для падрыхтоўкі святароў ёсць Мінская духоўная семінаря, якая знаходзіцца ў вёсцы Жыровічы Гродзенскай вобласці. Паступіць туды можа любы праваслаўны веруючы мужчынскага полу, які мае рэкамендацыю свайго правячага архіерэя і паспяхова здасць уступныя экзамены.
Таксама ў Мінску пры недзяржаўным Еўрапейскім гуманітарным універсітэце з 1998 года існуе тэалагічны факультэт, які рыхтуе студэнтаў па дзвюх спецыяльнасцях – '' багаслоў'' і ''выкладчык багаслоўя''.
На тэрыторыі Беларусі ёсць 11 праваслаўных манастыроў: 4 мыжчынскіх і 7 жаночых. Узначальваюцца яны настаяцелямі, якія падпарадкоўваюцца мясцовым правячым архіерэям.
Усё праваслаўнае духавенства падзяляецца на белае і чорнае. Белае духавенства складаецца з жанатых свяшчэннікаў, але ажаніцца яны могуць толькі адзін раз. Нават калі жонка памерла і ёсць малыя дзеці, якіх трэба выхоўваць, ажаніцца другі раз свяшчэннік не мае права. Чорнае духавенства – гэта свяшчэннікі, якія прынялі манаства. Толькі прадастаўнікі чорнага духавенства могуць стаць архіерэямі.
На заключэнне скажам, што праваслаўе – адзін з асноўных кірункаў у хрысціянстве. На нашых землях яно мае доўгую традыцыю і з'яўляецца неад'емнай часткай гістарычнай спадчыны. Зараз на Беларусі адбываецца паступовае адраджэнне праваслаўнай царквы. Яна шукае новыя метады і шляхі дзейнасці ва ўмовах сучаснага грамадства.
Спіс выкарыстаных крыніц
1. Религиоведение: Хрестоматия: Учеб. пособ. / Автор-сост. П.И. Костюкович. – Мн.: Новое знание, 2000. – 480с.
2. Круглов А.А. Основы религиоведения. – Мн.: ТетраСистемс, 2002. – 192с.
3. Костюкович П.И. Религиоведение: Уч. пособ. – Мн.: "Новое знание", 2001. – 192с.
4. Поликарпов В.С. История религий: лекции и хрестоматия. – М.: "Гардарика", "Экспертное бюро", 1997. – 312с.
5. Адзіночанка В.А., Рэлігіязнауства: вучэбны дапаможнік для ВНУ / В.А.Адзіночанка. - Минск : Універсітэцкае, 2001. - 240 с.