Падканцлер асабіста адрэгаваў артыкулы Статут, ставарыўшы па сутнасці новую канцэпцыю незалежнай дзяржавы2. У палітычных артыкулах Статут абвяшчаў Вялікае Княства самастойным панствам са сваёй тэрыторыей, не падлеглай уладзе іншай дзяржавы. Акты Люблінскай уніі ўвогуле не ўнесены ў Статут. На чале Княства стаіць манарх – вялікі князь, які пад прысягай клянецца захоўваць прывеліі і вольнасці дзяржавы. Уладу вялікага князя падзяляе рада и сойм, якія и кантралююць ягонае ўладаранне. Важнейшыя агульнадзяржаўныя справы, як абвяшчэнне вайны, скліканне паспалітага рушэння і другія вырашаюцца на Вольным сойме. Тым самым Статут аднаўляў адменены уніяй вольны сойм Княства. Усе пасады і зямельныя наданні атрымліваюць толькі “родзічы” Княства – ягоныя грамадзяне. Такім чынам ставілася заслона для захопу ўлады палякамі. Паводле новага зводу, Княства не абавязана ўдзельнічаць у войнах, якія вядзе Польшча. Незаконным лічыўся захоп Польшчай літвінскіх земляў. Відавочна, што ўсе гэтыя артыкулы супярэчылі канстытуцыі Люблінскай уніі. І таму, перад падканцлерам паўстала найскладанейшая задача: без згоды Польшчы атрымаць санкцыю на зацвярджэнне Статута3.
Да Статута былі надрукаваны тры прадмовы. Аўтар ўсіх – Леў Сапега, хоць пад першай прадмовай фармальна стаіць подпіс караля. У ёй гаворыцца, што Статут даецца “всим посполите і кождому зособно нынешним и напотом будучим», аб тым, што галоўным абавязкам кароль лічыць захаванне праў, свабод і вольнасцей кожнага грамадзяніна дзяржавы. У другой прадмове, якая адрасуецца непасрэдна каралю і вялікаму князю, выкладзена сапегаўская канцэпцыя прававой дзяржавы:
“Найяснейшаму пану Жыгімонту Трэцяму. З Ласкі Божай каралю польскаму, вялікаму князю літоўскаму, рускаму, прускаму, жамойцкаму, мазавецкаму, інфлянцкаму ды іншых [земляў]. З той жа Ласкі Божай гаспадару і каралю дзедзічнаму швэдзкаму, гоцкаму, вандальскаму і вялікаму князю фінляндзкаму. Гаспадару і пану майму літасціваму.Былі тыя часы, найяснейшы літасцівы гаспадар і кароль, калі ў гэтым згуртаванні і супольніцтве людзкім, якое мы Рэччу Паспалітай завём, каралі і гаспадары гэтага свету, не законам пісаным або статутам, але толькі сваёй воляю і ласкаю валадарылі над людзьмі. Але паколькі часта ад высакароднага абавязку свайго адступалі, і дзеля свайго толькі спажываньня рэчы назапашвалі, аб супольнай карысьці мала дбаючы, гэта прывяло да таго, што людзі, гідзячыся іх панаваннем і зьверхнасцю, не гаспадарамі, а тыранамі іх называючы, у адным толькі статуце і праве пісаным бяспеку і дабро Рэчы Паспалітай бачылі.
А пра гэта вялікі і шляхетны філёзаф грэцкі Арыстотэль сказаў, што там бэльлуа, а па-нашаму, дзікі звер пануе, дзе чалавек паводле волі сваёй уладу ажыццяўляе. А дзе закон, або статут верх мае, там сам Бог усім валадарыць. І такая таму ёсць прычына, што закон, як пра яго іншы вялікі мудрэц сказаў, ёсьць сапраўдным розумам і мудрым бачаннем развагі людской, якім Госпад Бог натуру людскую аздобіў, і паводле гэтага прыстойнага і мудрага бачання жыццё чалавека так уладкаваў, каб той імкнуўся да ўсяго добрага, а беззаконнага пазбягаў. Але паколькі ня ўсе ад нараджэння больш розумам, чым багаццямі сваімі і д'ябальскімі страсцямі кіруюцца, то гэтыя цуглі ці мундштук на нахабнікаў Госпад Бог і права Яго святое наклалі, каб яны за справы свае слушную кару, а годныя [людзі] прыстойную ўзнагароду мелі. І гэта ёсць мэта і канец усіх законаў у сьвеце, на тым усе дзяржавы і каралеўствы стаяць і жывуць у спакоі, дзе ліхія [людзі] помсту, а добрыя ўзнагароду маюць.
Гэтага заўсёды тыя баяцца, якім свавольле падабаецца, а з розумам яны не сябруюць. Радыя бы тыя цуглі з сябе скінуць, а законы ўсе, каб імі не кіравацца, радыя былі бы на нішто звесці. Здарылася гэта ў пэўным часе ў каралевічаў і маладзёнаў рымскіх, у той час калі сэнатары разважалі, як цяжар панаваньня каралеўскага або тыранскага зь сябе скінуць, і правам пісаным паслугавацца. Усяляк гэтаму перашкаджалі маладзёны, каб ніякага закону над сабой ня мець, бо казалі, што закон глухі і такі, што ня дасьць сябе ўпрасіць, калі ў чымсьці правініцца [чалавек], не падзяляе беднага і багатага. А ў гаспадара, аднак, ёсць месца ласцы і прыхільнасці, ёсьць увага на асобы.
Дык, лепей пад адной [толькі] каралеўскаю ўладай жыць, чым пад такую небяспеку падпадаць, грунтуючы сваё шчасце толькі на беззаганнасці жыцця ды на выкананні закону. Такія, кажу, думкі ёсьць і заўжды будуць у людзей свавольных і непакорлівых, для якіх страх закону ёсьць непрыемны, і разбэшшчанай волі іх заўсёды супраціўны.
Што мы ўсе бачачы, найяснейшы літасцівы гаспадар, за шчаслівы народ сябе лічым, якому Госпад Бог такіх гаспадароў і продкаў вашай каралеўскай міласьці даў, што ня толькі паводле волі і ласкі сваёй над намі ўладу ажыццяўлялі, але і самі нам прыкладам былі, каб мы закон, як найлепшага вартавога паспалітай вольнасьці трымалі і большай улады і зверхнасьці гаспадарскай над сабою не дапускалі, а толькі такую якой пэўную мяжу валадараньня над намі законы ўсталявалі і за гэта славу вялікую ў нашай памяці пакінулі.Так пагатоў ваша каралеўская мосьць, наш міласцівы пан, тым імя сваё слаўнае ў сваім народзе пажадалі ўшанаваць, што статут новы, і ў многіх месцах людзьмі мудрымі і ў законах абазнанымі, з народу нашага дзеля гэтага абранымі, выпраўлены, у гэтыя першыя часіны валадарання вашага, нам зацвердзілі, каб ужо ўсе суды ў гэтай слаўнай дзяржаве вашай каралеўскай міласьці слаўным Вялікім Княстве Літоўскім тым [статутам] паслугаваліся, тады я ад імя ўсёй Рэчы Паспалітай вашай каралеўскай міласці, свайму міласьціваму пану, пакорна за так міласьцівую ласку дзякую.
А раз я ўжо тую працу на сябе ўзяў, каб гэты статут у друк падаць, то яго вашай міласці прысьвячаю, як найвышэйшаму абаронцу ўсіх правоў і вольнасцяў нашых. Госпада Бога просячы, каб ён духам мудрасці і ўсялякай спраўнасцяй вашу каралеўскую міласць абдарыў, каб у нас ваша каралеўская міласьць шчасьліва і доўга валадарыў, і каб слава Госпада Бога ўсемагутнага праз вашу каралеўскую міласць была памножана і ўся Рэч Паспалітая ў цэласці і спакоі была захаваная, і так святалюбнае вашай міласці над намі валадаранне тут на гэтым свеце славай несмяротную, а па смерці жыццём вечным было ўзнагароджана. З тым найніжэйшыя службы мае з верным падданствам ласцы вашай каралеўскай міласці шчыра прыношу. Пісаны ў Берасьці лета ад Нараджэньня Сына Божага 1588 месяца снежня, 1 дня. Вашай каралеўскай міласці пана і валадара майго літасьцівага, Найніжэйшы слуга і верны падданы”.
І нарэшце, трэцяя прадмова – Зварот Льва Сапегі да ўсіх саслоўяў Вялікага княства Літоўскага:
“Усім саслоўям Вялікага княства Літоўскага Леў Сапега, падканцлер Вялікага княства Літоўскага, староста слонімскі, маркоўскі і мядзельскі шчырую і зычлівую працу ахвяруе. Мудрацы розных часоў лічылі, што ў кожнай дзяржаве прыстойнаму чалавеку даражэй за ўсе на свеце яго свабода. Няволя ж настолькі агідная, што ад яе трэба пазбаўляцца ўсімі сродкамі. таму людзі, якія паважаюць сябе, не павінны шкадаваць свайго жыцця, каб не трапіць пад жорсткую ўладу няволі! А тых, хто зрабіўся паднявольным, але мае свабодалюбівы назалежны характар, таксама не павінны цярпець над сабой непрыяцеля. І не толькі нейкага чужаземца, да якога трапіл ў палон, але і свайго тутэйшага. Дзеля гэтага і створаны законы – тыя аброць і цуглі, якія будуць стрымліваць кожнага нахабніка ад усялякага гвалту і самавольства і не даваць яму магчымасці здзекавацца над слабейшым і бяднейшім ды прыгнятаць іх; каб мог не толькі багаты і магутны паводзіць сябе так, як яму пажадаецца. Цыцэрон вучыў, што карыстацца свабодай можа той, хто стане нявольнікам закону. А для прыстойнага чалавеканяма большай асалоды, як жыць у сваёй Айчыне ў поўнай бяспецы, ні з кім не біцца і не сварыцца і каб ніхто яго не зняславіў ці пакалечыў або паквапіўся на яго дабро. Нічому ншаму не будзе абавязаны такі чалавек, адно толькі закону, пад аховай якого ён можа жыць спакойна, не адчуваючы над сабой ні гвалту, ні паклёпу. Галоўнай мэтай законаў ва ўсім свеце з¢яўляецца падтрыманне ў грамадстве такога становішча, каб кожны мог захоўваць у непарушнасці добрае імя, здароўе і маёмасць і не цярпець з боку іншых ніякой шкоды. У гэтым і заключаецца наша свабода, якой мы ганарымся перад іншымі хрысціянскімі народамі, ды і гаспадара над сабой маем такога, які кіруе намі паводле законаў нашых, а не з асабістага нораву. Тамуі карыстаемся гонарам сваім прыстойным, свабодна жывем і маёмасцю валодаем. А калі б хто ў гэтых нашых вольнасцях пачаў крыўдзіць нас і здзеквацца, то ўжо мы яго не за гападара лічылі б, а парушальнікам нышых правоў і вольнасцяў і мы б яго нявольнікамі сталі. І сапраўды, дзякуй Богу, пад панаванне іх міласці каралёў і вялікіх князеў нашых карыстаемся мы і ўладай і вольнасцямі нашымі, ставраем свае законы, каб найбольш іх ва ўсім захаваць, каб не толькі сусед ці іншы які аднапляменнік, але і сам Гаспадар вяршэнства над намі не меў, за выключэннем таго, што дазволена законам. Таму і маем мы гэты скарб [законы], якому няма цаны. Кожнаму прыстойнаму чалавеку належыць яго ведаць і, будучы дасведчанным у ім, стрымліваць сябе ў сваіх учынках, дзейнічаць у адпаведнасці з пісаным законам і нікога не крыўдзіць, а калі б сам кім быў пакрыўджаны, ведаў, дзе абарону і лекі ад крыўды сваёй шукаць. Бо як адзін рымскі сенатар, не ведаючы законаў сваёй краіны, браўся судзіць сабе падобнага, так і кожны жыхар заслугоўваеганьбавання, калі сваімі вольнасцямі пахваляееца, а карыстацца законам і разумець яго як асабістую засцярогу не жадае. Любому народу сорам не ведаць сваіх законаў, а нам жа асабліва, бо законы нашы выкладзены не на нейкай чужаземнай мове, а на сваёй роднай, і мы маем магчымасць звярнуцца да іх у любы час і даведацца, якім менавіта законам бараніцца супраць усялякай крыўды. Паколькі раней існавала цяжкасць у тым, што з-за складанага перапісвання і траты на гэта шмат часу не кожны мог мець Статут, я на патрэбу жыхароў нашых і на карысць дзяржавы адважыўся, не шкадуючы сваіх выдаткаў, сістэматызаваць законы і надрукаваць іх, каб потом кожны мог, калі захоча, мець іх пад рукамі.