Некаторы час беларуская мова працягвала яшчэ больш выконваць камунікатыўныя функцыі, з'яўляючыся мовай міжэтнічных зносін у рамках Вялікага княства Літоўскага. Аднак у XVII—XVIII стст. такую ж функцыю болыш актыўна пачынае выконваць польская мова, паступова яна становіцца сродкам зносін не толькі феадальнай вярхушкі, але і іншых саслоўна-класавых груп феадальнага грамадства Беларусі і Літвы.
Патрэба ва ўніфікацыі мовы дзяржаўных дакументаў і ўзрастаючая інтэграцыя ўсіх тэрытарыяльных частак Рэчы Паспалітай садзейнічалі распаўсюджанню польскай мовы ў XVII ст. у рамках усёй дзяржаўнай супольнасці, у тым ліку і на землях Вялікага княства Літоўскага. Таму ў 1695 г. было прынята рашэнне, што агульнадзяржаўнай мовай усёй Рэчы Паспалітай будзе толькі польская [16]. Адначасова з пранікненнем у Беларусь польскай мовы актыўна распаўсюджваецца латынь. Ва ўсіх езуіцкіх калегіях уводзіцца абавязковы курс латыні. Павялічваецца колькасць арыгінальных і перакладных выданняў на лацінскай мове. Латынь часткова трапляе і ў справаводства судоў, на ёй пішуцца многія юрыдычныя дакументы ў паўночна-ўсходняй частцы Рэчы Паспалітай — былым Вялікім княстве Літоўскім.
Распаўсюджанню латыні садзейнічала пазіцыя некаторых дзеячаў літоўскай культуры, якія разглядалі латынь як аснову літоўскай мовы. Аднак у адрозненне ад Літвы латынь не атрымала ў Беларусі шырокага распаўсюджання, таму яна абмяжоўвалася галоўным чынам навукова-рэлігійнай сферай. Прыблізна такім жа арэалам распаўсюджання характарызавалася і стараславянская мова, якая выступала як мова богаслужэння ў праваслаўнай і уніяцкай цэрквах.
У XVII—XVIII стст. у Беларусь больш актыўна, чым раней, пранікала руская мова, якую прынеслі вялікія групы стараабрадцаў, што эмігрыравалі з-за рэлігійных разладаў з Расіі. Пасля ідалучэння Беларусі да Расіі руская мова пачала ўжывацца яшчэ больш шырока і замяняць у якасці афіцыйнай польскую [17]. Істотнай асаблівасцю этналінгвістычнай сітуацыі, якая склалася ў Беларусі XVII— XVIII стст., з'яўлялася, на думку А. Жураўскага, тое, што «гэта шматмоўе было гамагенным у сваёй аснове з рознай ступенню блізкасці да жывой беларускай мовы». Асноўнай жа мовай для значнай колькасці насельніцтва Беларусі заставалася беларуская, якая працягвала паступовае развіццё ў складаных умовах жыцця беларусаў таго часу.
6. Канфесіянальная сітуацыя
Канфесіянальная сітуацыя ў Беларусі заставалася стракатай. У рамках аднаго толькі беларускага этнасу ў XVII ст. было распаўсюджана праваслаўе, каталіцтва, уніяцтва і пратэстантызм. Розныя напрамкі хрысціянскай веры ахоплівалі ўсе сацыяльныя групы беларусаў - ад магнатаў і шляхты да гарадскіх нізоў і заняволеных сялян. Аднак у параўнанні з папярэднім перыядам значна ўзрастае колькасць католікаў і уніятаў за кошт праваслаўнага і пратэстанцкага насельніцтва.
Адкрытая падтрымка каралеўскім дваром каталіцкай царквы і патуранне ёй з боку ўсемагутных магнатаў садзейнічалі пранікненню ў Беларусь розных каталіцкіх ордэнаў — дамініканцаў, езуітаў, францысканцаў, бенедзіктанцаў, кармалітаў і інш. Займаючыся філантропіяй і прымаючы ўдзел у выхаваўчай і асветніцкай дзейнасці, яны імкнуліся ўмацаваць свой аўтарытэт сярод насельніцтва і прывіць яму думку аб перавазе і «праўдзівасці» каталіцкай рэлігіі ў параўнанні з іншымі напрамкамі хрысціянства. Каталіцкія ордэны актыўна падтрымлівалі палітыку распаўсюджання ўніяцтва і наступлення на праваслаўную веру. Паступова на працягу першай палавіны XVII ст. унію сталі падтрымліваць буйныя магнаты і гарадскія вярхі, якія часта навязвалі я'е сілай (за адмову прыняць унію гараджан, напрыклад, маглі нават высяляць сілай з горада). У гісторыі Беларусі стаў ужо хрэстаматыйным прыклад таго, якімі жорсткімі метадамі ўводзілася уніяцтва ў 1613— 1623 гг. УМагілёве, Полацку, Оршы і Віцебску езуітам і адначасова уніяцкім архіепіскапам Іасфатам Кунцэвічам. Пры падтрммцы магнатаў і каралеўскай улады ўніяты вялі актыўнае наступленне таксама і на праваслаўныя брацтвы, многія з якіх былі закрыты або ператвораны ва ўніяцкія. Такая палітыка праводзілася і ў адносінах да праваслаўных цэркваў. Толькі ў беларускай епархіі, якая ахоплівала землі Падняпроўя, за перыяд з 1636 па 1755 г. былі закрыты або пераведзены ў падпарадкаванне уніяцкім мітрапалітам164 праваслаўныя цэрквы. Прымусовае распаўсюджанне каталіцтва і уніяцтва змяніла колькасныя суадносіны паміж прадстаўнікамі розных веравызнанняў на карысць католікаў і ўніятаў і нанесла страту праваслаўным. Па даных некаторых аўтараў, уніяцкае насельніцтва Рэчы Паспалітай, якое адносілася ў этнічным плане галоўным чынам да ўкраінцаў і беларусаў, складала ў 1660 г. ужо 33% ад колькасці ўсіх жыхароў дзяржавы. Сярод астатніх 43% трымаліся каталіцкай веры, 10 — праваслаўнай, 9 іудаізму і 5% — пратэстантызму і ін- шых рэлігій. Насаджэнне каталіцтва і уніяцтва на ўсходнеславянскіх землях Рэчы Паспалітай працягвалася і ў XVIII ст. Як адзначаў Я. Курчэўскі, толькі на тэрыторыі Мінскай губерні была створана больш чым 121 уніяцкая царква, а ў Гродзенскай губерні іх налічвалася каля 276. Мяркуючы па матэрыялах, прыведзеных Я. Марашам, колькасць уніяцкіх прыходаў у Беларусі ў канцы XVIII ст. (без абласцей, якія перайшлі да Расіі пасля першага падзелу Рэчы Паспалітай) перавысіла колькасць каталіцкіх і праваслаўных, разам узятых. Найбольш праваслаўных прыходаў (адпаведна і праваслаўнага насельніцтва) было ў Навагрудскім, Ваўкавыскім, Пінскім і Мазырскім паветах, г. зн. на землях Чорнай Русі і Палесся. Аднак уніяцкіх прыходаў у гэтых жа паветах (за выключэннем Ваўкавыскага) было больш, чым праваслаўных. Асноўная маса каталіцкіх парафій была ў Гродзенскім, Ашмянскім, Лідскім, Навагрудскім, Брэсцкім і Мінскім паветах, дзе праваслаўных прыходаў было вельмі мала або наогул не было. Выключэнне складала толькі Навагрудчына, дзе назіралася значная канфесіянальная стракатасць. Нягледзячы на актывізацыю ў XVII—XVIII стст. палітыкі насаджэння каталіцкай і уніяцкай веры, магнаты, каралеўская ўлада і Ватыкан, якія дзейнічалі праз свае шматлікія манаскія ордэны, так Г не змаглі ліквідаваць поліканфесіянальную стракатасць насельніцтва Рэчы Паспалітай, у тым ліку і Беларусі. Яшчэ ў першай палавіне XVII ст. дзяржаўная ўлада, каб крыху прыпыніць антыкаталіцкі рух на ўсходнеславянскіх землях Рэчы Паспалітай, пайшла на пэўныя ўступкі ў прызнанні правоў праваслаўнай царквы. У 1633 г. былі выдадзены «артыкулы для заспакаення рускага народа», якія ўзаконьвалі існаванне праваслаўнай царквы. Акрамя таго, пастаянныя патрабаванні рускага ўрада аб спыненні праследавання беларускай праваслаўнай царквы і насельніцтва, а затым і далучэнне ў канцы XVIII ст. зямель Беларусі да Расіі не дазволілі каталіцкай царкве канчаткова падавіць праваслаўе.
Таму, як і ў папярэдні перыяд, беларуская народнасць працягвала заставацца поліканфесіянальнай адзінкай, асноўны этнічны масіў якой, праўда, трымаўся ўжо не праваслаўнай, а уніяцкай веры.
ЗАКЛЮЧЭННЕ
Разглядзеўшы дадзеную тэму, можна зрабіць вывад аб тым, што працэс фарміравання беларускага этнасу ў разглядаемы перыд быў цяжкім, бо быў замаруджаны шэрагам знешніх і ўнутрыпалітычных фактараў, такіх як перажыткі феадальна-прыгоннай сістэмы, войны, міграцыі насельніцтва, эканамічныя працэсы. Гэта зрабіла негатыўны ўплыў на сацыяльна-эканамічнае і этнакультурнае жыццё беларусаў. Але ўсё ж такі гэты працэс можна лічыць паспяховым негледзячы на ўсе цяжкасці і перашкоды.
Такім чынам, перыяд да сярэдзіны XVII ст. стаў для беларускай народнасці часам станаўлення, развіцця і ўздыму. Яе паспяховае развіццё абарвала вайна 1654 - 1667 гг, якая стала першай нацыянальнай катастрофай. У наступныя часы ідзе працэс размывання і заняпаду беларускага этнасу, які выразіўся спачатку ў яго масавай паланізацыі, а потым у русіфікацыі.
Літаратура
1. Карпачёв А. М., Козловский П. Г., Динамика численности населения Белоруссии во второй половине XVII-XVIII в. – У кн.: Ежегодник по аграрной истории Восточной Европы. Л., 1972, - с. 86-92.
2. Узаемадзеянне рознадыялектных сістэм. – Мінск, 1976. – с. 18.
3. Kosman M., Historia Bıałorusi: Wroćław – Warszawa – Krakőw – Gdańsk - 1979, - c. 177.
4. Жукович П. Н., Сословный состав населения Западной России в царствование Екатерины II. / Журнал Министерства народного просвещения, 1915. - №2, с. 293.
5. Маркс К., Энгельс Ф., Соч., т. 23, - с. 725 – 744.
6. Абецедарский Л.С., Белоруссия и Россия: Очерки русско-белорусских связей второй половины XVI– XVIIIв. – Мінск, 1970, - с. 221 / Грицкевич А. П., Частовладельческие города Белоруссии, - с. 73 – 75.
7. Абецедарский Л.С., Белоруссия и Россия, - с. 5 – 48.
8. Гісторыя Беларускай ССР: у 3т. / энцыкл.: т. 1, - с. 337 - 343.
9. Ключевский В.О., Курс русской истории: у 6 т./ Ключевский В.О.: т.3, - с.111.
10. Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах, т. 1, - с.135 – 136.
11. Krőtke zebranie historyi i geografii Polskiej. – Suprasl, 1767, - с. 382.
12. Соловьёв А., Белая и Чёрная Русь, - с. 58.
13. Бромлей Ю.В., Очерки теории этноса. – Мінск, 1983, - с. 85.
14. Бірыла М. В., Беларуская антрапанімія. – Мінск, 1966, - с. 4, 183, 325/ Усціновіч А.К., Антрапанімія Гродзеншчыны і Брэстчыны. – Мінск, 1975, - с.168.
15. Жураўскі А. І., Двухмоўе і шматмоўе ў гісторыі Беларусі. – У кн.: Пытанні білінгвізму і ўзаемадзеяння моў. - Мінск, 1982, - с. 29 – 30.
16. Белоруссия в эпоху феодализма, т. 2, - с. 262.
17. Нарысы гісторыі народнай асветы і педагагічнай думкі ў Беларусі, - с. 39.